De natuur maakt geen fouten, maar de natuur is wel divers. Dat is me bijgebleven. Sindsdien noem ik mezelf niet meer misvormd, zoals ik vanaf begin jaren tachtig door het leven ging. Nee, ik ben gewoon anders. Wie is dat niet? Aan het woord Basten Queadvlieg in zijn boek ‘Laat mij jou helpen mij te helpen’. Basten is al een groot aantal jaren klant van NEW TAILOR. Basten heeft een wervelkolom die is vergroeid en daardoor is een schouder bijvoorbeeld veel hoger dan de ander. Ook moet Basten zijn energie heel goed managen. Zo leeft hij bij kans in The Grand omdat hij daar de drie maaltijden per dag krijgt, zwemt hij in het Amrath hotel, doet hij veel van zijn werk vanuit huis of in The Grand en besteedt hij alle huishoudelijke taken uit. Zo weet hij zijn energie te managen. Ook kiest hij voor kleding op maat omdat het noodzakelijk is, uiteindelijk goedkoper is en het verschil kan maken, maar daarover later meer.
Het boek begint over een misvormde Claudius die uiteindelijk keizer werd omdat in het begin iedereen hem negeerde en hij zich zo kon ontwikkelen. Ook Basten maakte een lange reis met allerlei beperkingen zowel in het gezin als in diverse klinieken. Het boek maakt indruk en je blijft lezen. Ook omdat het goed geschreven is. Inmiddels is Basten vijfenveertig, en voelt het alsof hij zijn leven aardig op de rit heeft. Het is ergens bijna komisch: ‘alles wat me in de eerste twintig jaar van mijn leven heeft tegen gewerkt, lijkt tegenwoordig in mijn voordeel te werken’. Al die ervaringen van mijn jeugd komen tegenwoordig van pas in mijn werk bij de rijksoverheid, waar ik zelfs een personeelsnetwerk voor ambtenaren met een handicap – én ambitie – heb opgezet, de League of Extraordinary People. Dat netwerk stelt werknemers in staat de hulp te krijgen die ze nodig hebben, en stelt werkgevers in staat de juiste hulp te bíéden. Want het is lang niet altijd helder waar iemand – met of zonder beperking – nu eigenlijk behoefte aan heeft, waar iemand daadwerkelijk mee geholpen is. Het heeft ook mij lange tijd gekost voor dat ik wist wat me vooruithielp, hoe andere mensen en bedrijven en instanties mij konden bijstaan, en vervolgens hoe ik hen op mijn beurt kon helpen. En, eerlijk: uiteindelijk kunnen we heel weinig klaarspelen in ons eentje. We hebben altijd andere mensen nodig, iedereen heeft op een bepaald punt weleens hulp nodig. Daar ben ik me toevallig misschien wat bewuster van dan een ander, maar misschien is dat juist waarom ik mijn verhaal wil delen. Het heeft even geduurd, maar eindelijk kan ik terugblikken en enigszins content zijn. Op straat zijn er altijd mensen die naar me kijken, met mijn één meter zevenenvijftig, mijn ongelijke tred, mijn gekromde ruggengraat en ene hogere schouder. Maar die mensen kijken al m’n hele leven, en ik heb al lang geleden besloten dat ze me niet kunnen raken.
Toen ik nog student-assistent op de rechtenfaculteit was, zat ik in een Puma-trainingspak aan de vergadertafels naast rechters en hoogleraren. Dat viel lekker op, vooruit, maar voor mijn afstuderen had ik besloten dat ik iets beter gekleed voor de dag wilde komen. Ik had dan wel die enorme studieschuld, maar tegen het einde van m’n studie had ik toch wat geld weten te sparen, zodat ik het me kon veroorloven me een keer goed in het pak te laten steken. Ik stapte naar binnen bij New Tailor. Ik had een bepaald idee van hoe ik eruit zou zien in pak, maar dat bleek in de praktijk niet haalbaar. Door mijn bouw moest de meester-kleermaker in hoogsteigen persoon met me aan de slag om er iets van te maken.
Dat lukte: naar de standaarden van wat kan, zat het pak uiteindelijk heel goed. Maar ik moest er wel even aan wennen. De wereld van de pakken is daarnaast ook de wereld van de etiquette, van de protocollen, van de omgangsvormen. En daar bleek ik héél weinig kaas van gegeten te hebben. ……… Ik werd me ervan bewust dat ik stappen zette in een nieuwe omgeving: dat ik me vanuit een lagere, of in elk geval ándere sociale klasse begon te mengen in een wereld waar ik nog veel moest leren. En niet alleen dat: ik besefte dat ik heus wel gewoon mezelf mocht zijn, maar dat als ik méé wilde doen, ík degene was die zich moest aanpassen. Dat was in al die jaren daarvoor nog nooit zo nadrukkelijk tegen me gezegd. Ik had daar veel moeite mee, zeker toen ik tegelijkertijd worstelde met mijn financiële en mentale crises. Ik kon altijd wel meekomen, maar dat er ook een soort algemeen geldende, niet-tastbare regels bleken te bestaan, dat was wel even veel om te behapstukken. ……. Het pluspunt was nu: ik leerde bij de kleermaker voor het eerst dat er überhaupt spelregels wáren. En die moet je kennen, besefte ik, anders zou ik niet verder komen. Door voor New Tailor te kiezen werd ik dus ook echt verder geholpen, al voelde dat in het begin nog niet zo.
Inmiddels, na de nodige communicatieve ongelukjes, misverstanden en cultuurschokjes, komen alle kleren in mijn garderobe bij New Tailor vandaan. Oók de spijkerbroeken en truien, die ze door de jaren heen ook zijn gaan verkopen. Die cultuurschok ging twee kanten op: we hebben ons sindsdien allebei ontwikkeld. Mijn garderobe is zo samengesteld dat ik in principe geen fouten kan maken. Zo heb ik bijvoorbeeld een vrij opvallende cyaankleurige trui. Hij springt in het zicht, maar hij past bij me, én bij mijn hele outfit en voorkomen. Hij is bovendien van goede kwaliteit en helemaal op maat gemaakt, zoals al mijn kleding. Naarmate ik meer oog kreeg voor hoe ik mezelf kleedde, begon ik ook meer om me heen te kijken. Ik begon in te zien dat die spelregels ook in de praktijk werkten: een collega die zei ooit directeur te willen worden, maar ondertussen in korte broek en met sportsokken en sandalen aan op kantoor kwam, ja, die ging die ambitie waarschijnlijk niet waarmaken. Zo zit de wereld toch in elkaar. …… Het gaat er ook niet om dat ik mijn handicap niet mag laten zien, die zou helemaal geen rol moeten spelen bij dit soort zaken. Het gaat er wél om hoe je ermee omgaat. Zorg dat je laat zien dat je de sociale normen overziet, dat je de regels begrijpt. Je hoort vaak: wees gewoon jezelf, of: wees de beste versie van jezelf. Maar als jouw beste versie in een Aussie-trainingspak komt opdagen, word je zonder pardon weer naar huis gestuurd. Het is heus niet zo dat er geen ruimte is om jezelf te zijn binnen die sociale normen. Ik kan bijvoorbeeld geen dassen dragen, die knellen mijn circulatie af; toen ik dacht te bemerken dat een leidinggevende, altijd met das, mij observeerde en daarover nadacht, heb ik hem dat simpelweg uitgelegd. Daar is altijd ruimte voor.
En een verzorgd voorkomen kan ook jezelf zoveel helpen. In 2011 heb ik bij George In der Maur, een ortophedische schoenmaker, schoenen op maat laten maken, met een hak. Als ik die schoenen en de kleding van NEW TAILOR draag ben ik zo’n halve centimeter langer dan ik eigenlijk ben. Niemand die dat ziet natuurlijk, maar ik vóél het wel. Dat is nog veel belangrijker dan welke uiterlijke schijn dan ook.’ Het hele boek van Basten is te verkrijgen in de boekhandel en bij ons. Laat je ook inspireren. Het is fascinerend wat wilskracht, devotie bijna, discipline en opgetogenheid Basten laat zien. Elke keer als wij hem zien. Basten is naast Ambtenaar nu ook veel te zien in diverse talkshows en te horen in een aantal podcasts. Over zijn leven en roeping. ‘Laat mij jou helpen mij te helpen’.
Het boek is vorige week gelanceerd in The Grand, natuurlijk, en kreeg het aandacht bij Spraakmakers, L1, in Trouw en diverse andere media. Zijn tijdlijn op LinkedIn is ontploft en ‘zijn’ leaque bij de Rijksoverheid van mensen met een beperking kreeg wederom Rijksbreed extra veel aandacht. Basten heeft geen kinderen of partner. Zijn verhaal moet verteld. Het boek hebben wij in de winkel. We geven het je graag mee als je zijn hele verhaal wilt lezen.
